Percukaian Dalam Negara Kebajikan

Adalah begitu tidak tepat menyebut bahawa Negara Kebajikan adalah negara bercukai tinggi, sebaliknya Negara Kebajikan adalah negara bercukai adil. Di Malaysia sistem percukaiannya sememangnya tidak adil sehingga fenomena golongan kaya bertambah-tambah kaya, manakala golongan miskin bertambah-tambah miskin. Berdasarkan laporan Malaysian Business tentang senarai golongan terkaya, 40 orang terkaya di Malaysia memegang aset sebanyak RM162.66 bilion. Jika dibandingkan dengan anggaran GDP Malaysia 2007 sebanyak RM 1152.5 bilion, maka aset 40 golongan terkaya di Malaysia ini adalah sekitar 14 % daripada pendapatan negara. Jurang pemisahan kaya miskin seperti ini merupakan faktor yang kritikal boleh menyebabkan ketidakstabilan dalam negara.

Dalam sebuah Negara Kebajikan struktur percukaian dilaksanakan untuk memberi keadilan kepada rakyat keseluruhan di samping tidak menghalang golongan kaya meneruskan kegiatan ekonomi mereka. Prinsip yang utama dalam konteks sistem percukaian dalam sebuah Negara Kebajikan ialah percukaian yang adil dan saksama. Prinsip percukaian seperti ini diterjemahkan melalui agenda-agenda percukaian seperti berikut:

1. Mengenakan cukai perseorangan berdasarkan taraf hidup yang diukur dengan kayu ukur yang munasabah. Kayu ukur ini seharusnya dikaji dari masa ke semasa supaya benar-benar menepati situasi sebenar taraf hidup rakyat. Dalam ekonomi Islam sistem zakat menunjukkan satu kaedah yang praktikal apabila kadar nisah harta kekayaan itu berpandukan kepada nilai emas yang sentiasa berubah. Bagi golongan terkaya potongan cukai mereka adalah lebih tinggi tetapi tidaklah sehingga mereka dizalimi.

2. Mengelakkan cukai yang bertindih melalui sistem pungutan cukai yang disatukan. Dengan cara ini akan mengelakkan rakyat terbeban dengan pelbagai cukai yang sebenarnya tidak perlu dikenakan sekiranya pengurusan itu disatukan. Sebagai contoh di Malaysia, cukai pintu yang dikutip oleh pihak berkuasa tempatan tidak melibatkan cukai pembentungan sedangkan ia boleh disatukan sekiranya tidak berlaku penswatsaan kepada sistem pembentungan tersebut. Demikian juga dalam sektor pengangkutan, rakyat dikenakan cukai jalan dan pada masa yang sama dikenakan cukai (tol) semasa kereta berjalan di Lebuhraya.

3. Meminimakan cukai kepada barangan keperluan asasi dan memaksimakan cukai kepada barangan aksesori mewah. Dengan pelaksanaan dasar seperti ini maka dengan sendirinya barangan keperluan asas dapat dibeli dengan lebih murah sebaliknya sejumlah pendapatan dapat dikutip daripada golongan berada apabila mereka membeli barangan-barangan mewah. Sebagai contoh sebarang bentuk cukai atau duti perlu diminimakan bagi rakyat yang hendak membeli rumah pertama kerana itu adalah keperluan asasi mereka, tetapi apabila ada rakyat mula membeli rumah kedua dan ketiga maka cukai maksima yang berpatutan boleh dikenakan.

4. Mengelakkan cukai berulang kepada barangan-barangan terpakai yang digunakan semula demi mengalakkan penggunaan sumber secara berhemah. Sebagai contoh apabila seseorang hendak menjual apa sahaja barangan yang bercukai semasa dibeli dahulu, kegiatan penjualannya dan pendapatan daripada jualannya dikecualikan cukai. Dasar seperti ini sebenarnya memberi ruang kepada rakyat yang tidak berada untuk memiliki barangan mewah dengan harga yang murah dan berkualiti walaupun barangan itu dalam kategori barangan terpakai.

5. Mewujudkan sistem pengembalian lebih cukai kepada rakyat seperti menurunkan kadar cukai pada tahun kewangan berikutnya apabila perbelanjaan tahunan kerajaan menunjukkan lebihan. Sebagai contoh pihak Kerajaan Tempatan seperti Majlis Bandaraya Shah Alam (MBSA) menurunkan kadar cukai pintu pada tahun 2008 setelah perbelanjaan MBSA pada tahun 2007 menunjukkan lebihan. Yang berlaku di Malaysia kesemua sektor awam akan cuba menghabiskan peruntukan kewangan tahunannya sebelum tahun baru sehingga kadang-kadang berlaku pembaziran seperti deligasi melancong, majlis makan malam dan lain-lain. Kesemua pembaziran ini sepatutnya tidak berlaku kerana ia melibatkan wang pembayar cukai.

6. Yang paling penting ialah golongan pembayar cukai mempunyai akses untuk mengetahui ke mana hasil kutipan cukai mereka dibelanjakan sama ada pihak Kerajaan Pusat, Kerajaan Tempatan dan lain-lainnya. Perkara yang terpenting dalam aspek ini ialah golongan pembayar cukai diberi hak untuk mengetahui maklumat yang telus tentang perbelanjaan hasil pungutan cukai mereka. Sehubungan dengan itu perlu ada badan bebas sama ada media atau sivil society yang boleh menyalurkan maklumat perbelanjaan hasil cukai ini.

Melalui pelaksanaan dasar percukaian seperti ini, maka adalah tidak tepat tanggapan bahawa dalam sebuah Negara Kebajikan cukai yang dikutip akan melambung tinggi, sebaliknya kemungkinan kadar cukai itu akan lebih rendah. Yang penting sistem percukaian adalah satu wasilah untuk mewujudkan sebuah pentadbiran yang bersih, telus dan amanah. Hari ini Malaysia merupakan antara negara yang mengenakan cukai yang agak tinggi, tetapi menafaat yang diperolehi rakyat hasil pungutan cukai sangat minima. Berlaku ketirisan yang amat sangat terhadap hasil pungutan cukai, sedangkan golongan pembayar cukai dinafikan hak mereka untuk mengetahui ke mana hasil cukai mereka dibelanjakan.

Negara Kebajikan Bukan Negara Subsidi

Kebanyakan ulasan-ulasan dangkal tentang Negara Kebajikan menganggap bahawa negara seperti itu akan memberikan subsidi sepenuhnya kepada rakyat. Mereka menyebut apabila rakyat diberi subsidi maka mereka akan malas bekerja justeru Malaysia akan kekurangan daya saing. Sedangkan konsep Negara Kebajikan yang diketengahkan oleh PAS bukannya negara yang pemerintahnya memberikan subsidi sepenuhnya kepada rakyat. Pemberian subsidi kepada rakyat hanya disalurkan kepada perkara-perkara berikut:

a. Keperluan asasi ataupun dalam konteks ekonomi Islam disebut 'Dharuriyat', iaitu keperluan yang diperlukan oleh manusia, sekiranya manusia tidak memperolehinya boleh menyebabkan bencana yang besar. Keperluan asasi ini telah cuba diperjelaskan oleh PBB sendiri melalui Laporan Brundtland 1987 iaitu termasuk kesihatan, pendidikan, penempatan dan lain-lain. Dalam konteks ini kerajaan bertanggungjawab memaksimakan penyaluran subsidi supaya seluruh rakyat boleh memperolehi keperluan yang sangat asas seperti ini.

b. Golongan yang tidak berupaya seperti golongan cacat, orang tua-tua, kanak-kanak, ibu-ibu tunggal dan lain-lain. Dalam sesebuah Negara Kebajikan subsidi diberikan bagi membolehkan semua golongan ini hidup selesa seperti rakyat yang berupaya. Golongan-golongan seperti ini tidak mempunyai pendapatan yang tetap, sehingga boleh mendatangkan mudarat yang lebih besar. Sebagai contoh pernah berlaku baru-baru ini ibu tunggal terpaksa mengurung anak mereka ketika keluar bekerja, disebabkan terpaksa berbuat demikian untuk menyara kehidupan keluarganya. Akhirnya anaknya telah terperangkap dalam kebakaran. Maka pemerintah dalam Negara Kebajikan akan menyalurkan subsidi yang munasabah demi memastikan kesejahteraan rakyat.

c. Melibatkan kepentingan strategik seluruh rakyat seperti gas, petrol dan diesel. Kesemua bahan bakar ini merupakan perkara yang diperlukan oleh seluruh rakyat daripada golongan terkaya sehingga golongan termiskin. Kenaikan harga bahan bakar ini akan menyebabkan kenaikan seluruh barangan keperluan yang akan menjejaskan kehidupan rakyat terutama golongan miskin. Oleh sebab itu pemerintah dalam sebuah negara kebajikan wajar menyalurkan subsidi bagi memastikan kepetingan strategik seperti ini boleh mengekalkan kehidupan rakyat yang selesa.

d. Demi menjamin keselamatan rakyat, iaitu pemerintah bertanggungjawab menyediakan prasarana yang boleh memberi jaminan tinggi kepada keselamatan rakyat. Dalam konteks Malaysia, contoh yang terbaik ialah keselamatan jalanraya. Penggunaan lebuhraya sudah pasti lebih selamat berbanding penggunaan jalanraya sempit dua lorong. Sepatutnya subsidi diberikan untuk menggalakkan rakyat menggunakan lebuh raya bukannya dikenakan tol untuk mendorong rakyat memilih jalanraya sempit. Malah sepatutnya pemerintah menyediakan kemudahan percuma yang selamat kepada rakyat dalam aspek keselamatan pengangkutan ini. Bukankah di Malaysia kemalangan jalanraya antara pembunuh nombor wahid negara?

Perkhidmatan Kesihatan Saksama Melalui SPKN

Dalam teras kelima Manifesto PAS ada disebutkan: "Mewujudkan Skim Pembiayaan Kesihatan Nasional (SPKN) setiap rakyat yang tidak mempunyai Skim Perlindungan Kesihatan daripada majikan masing-masing agar dapat menikmati perkhidmatan kesihatan yang berkualiti di semua hospital kerajaan atau pun swasta." Agenda ini merupakan sebahagian daripada usaha yang boleh dibuat oleh PAS sekiranya diberi peluang memerintah, untuk memberi perkhidmatan kesihatan terbaik dan percuma kepada rakyat. SPKN yang dicadangkan oleh PAS hampir menyerupai National Health Service (NHS) yang ditubuhkan pada tahun 1948 di United Kingdom. NHS adalah satu model pelaksanaan perkhidmatan kesihatan yang paling berjaya di dunia sebagaimana diitiraf oleh Pertubuhan KesihatanSedunia (WHO). Sehingga hari ini, rakyat Malaysia yang pernah belajar di United Kingdom pasti memperakui perihal NHS yang cukup berwibawa.

Sebenarnya model perkhidmatan kesihatan di Malaysia banyak mewarisi model perkhidmatan kesihatan United Kingdom selepas kemerdekaan. Dengan sebeb itu, pada awal-awal zaman kemerdekaan sehingga akhir 1970-an, perkhidmatan kesihatan di Malaysia masih mengekalkan perkhidmatan yang hampir percuma kepada rakyat. Generasi pelajar pada era ini pasti masih ingat bagaimana van-van kesihatan bergerak datang ke sekolah-sekolah menawar pelbagai perkhimatan termasuk memberi ubat cacing kepada pelajar-pelajar secara berkala. Demikian juga ibu-ibu yang akan dan lepas bersalin dikunjungi secara kerap oleh bidan-bidan kerajaan bagi memastikan kesihatan ibu dan anak yang baru lahir terjamin. Tetapi segala perkhidmatan seperti ini telah semakin pupus dan akan menjadi bahan sejarah sekiranya BN terus memerintah.

Kesemua kemudahan perkhidmatan kesihatan seperti ini mula terhapus setelah Malaysia memperkenalkan Dasar Penswastaan dan meniru model perkhidmatan kesihatan Amerika Syarikat. Di Amerika Syarikat perkhidmatan kesihatan tidak lagi menjadi keperluan asasi rakyat, sebaliknya telah menjadi satu daripada komoditi atau barangan untuk diperniagakan. Serentak dengan itu perkhidmatan kesihatan di Malaysia tidak lagi berdasarkan 'siapa perlu' tetapi berasaskan 'siapa mampu'. Hanya golongan yang mampu dapat memperolehi perkhimatan kesihatan kelas pertama, manakala golongan yang tidak mampu dinafikan hak mereka untuk mendapatkan perkhidmatan kesihatan atau sekadar mendapat perkhidmatan kesihatan kelas ketiga. Sama ada secara sengaja atau tidak mutu perkhidmatan kesihatan yang disediakan oleh hospital dan pusat kesihatan awam merudum dengan teruk.

Sekiranya SPKN mengambil NHS sebagai model, maka peranan kerajaan dalam perkhidmatan kesihatan ialah mengeluarkan sejumlah dana untuk kesihatan rakyat dan memantaunya melalui akta-akta berkaitan yang diwujudkan. Manakala yang menguruskan perkhidmatan kesihatan ini adalah sebuah organisasi bebas berwibawa yang sampai ke akar-umbi masyarakat. Organisasi ini mendapatkan dananya daripada kerajaan dan tabung-tabung amanah yang digerakkan oleh badan-badan yang bergabung dengannya. Dalam konteks Malaysia, tabung khairat yang ditubuhkan di masjid-masjid contohnya boleh berperanan seperti ini, tidak terhad kepada khairat kematian seperti yang ada sekarang. Manakala forum-forum rakyat termasuk NGOs yang berkaitan dengan kesihatan menjadi jambatan penghubung organisasi ini untuk mengetahui keperluan kesihatan setiap rakyat di peringkat akar umbi.

Dalam konteks ini, perkhidmatan kesihatan yang diberikan akan berpaksikan kepada tiga prinsip utama:

a. Perkhidmatan kesihatan yang sampai ke akar umbi masyarakat melalui jambatan yang dibina oleh badan-badan berkaitan dengannya serta badan-badan awam yang sampai ke setiap penempatan masyarakat.

b. Perkhidmatan rawatan kesihatan diberikan secara percuma melalui dana yang disediakan oleh kerajaan, manakala untuk mendapatkan ubat-ubatan dan peralatan kesihatan seseorang pesakit boleh dibiayai oleh tabung-tabung amanah kesihatan, atau badan-badan kebajikan atau majikannya atau boleh juga mendapatkan pembiayaan langsung daripada kerajaan.

c. Perkhidmatan kesihatan disediakan berasaskan keperluan bukannya berasaskan kemampuan. Setiap yang perlu akan diberikan perkhidmatan dengan tidak menghiraukan dia mampu atau tidak. Ketidakmampuannya akan disokong oleh tabung-tabung amanah, badan-badan kebajikan atau dana kerajaan sendiri.

Bolehkah PAS Melaksanakan Pendidikan Percuma?

Salah satu persoalan utama yang selalu ditimbulkan apabila PAS mewarwarkan Negara Kebajikan; Bolehkah PAS melaksanakan pendidikan percuma kepada rakyat? Pendidikan percuma ini termasuklah sehingga ke peringkat pendidikan tinggi seperti ijazah kedoktoran. Jawapannya sudah pastilah boleh. Sebenarnya kos Yuran yang dibayar oleh seseorang pelajar untuk pengajiannya di IPTA paling tinggipun mencecah RM10 000 atau mungkin lebih sedikit untuk sepanjang pengajiannya. Bagi pengajian-pengajian bukan ikhtisas kos yurannya sekitar RM 5000. Jumlah keseluruhan pelajar di IPTA termasuk ijazah lanjutan adalah lebih kurang daripada 250 000. Oleh sebab itu, paling tinggipun kerajaan perlu menambah perbelanjaan 2.5 bilion untuk tujuan pendidikan percuma. Bagaimanapun dipercayai perbelanjaan itu sebenarnya jauh lebih rendah.

Jumlah itu tidaklah besar, malah seandainya zakat 2.5% di ambil daripada keuntungan Petronas berjumlah RM 70.2 Bilion sudah mencukupi membiayai sejumlah besar kos tersebut. Bagi kos sara hidup pelajar, tidak termasuk dalam perkhidmatan pendidikan percuma yang ditawarkan oleh kerajaan. Pelajar membiayai kos hidup mereka sama ada melalui wang saku sendiri, keluarga, biasiswa atau pinjaman. Sehubungan dengan itu, mereka juga boleh melakukan kerja sambilan di luar waktu pengajian sebagaimana yang pernah dicadangkan oleh Dato Seri Anwar Ibrahim semasa beliau dalam kerajaan dahulu. Bekerja separuh masa bagi pelajar-pelajar di peringkat pendidikan tinggi ini satu perkara lumrah di negara-negara maju seperti United Kingdom dan lain-lain. Malah kebanyakan pelajar-pelajar Malaysia yang melanjutkan pelajaran ke negara-negara seperti ini mengambil peluang untuk bekerja separuh masa.

Kelonggaran yang diberikan seperti ini bagi penuntut-penuntut IPTA sebenarnya memberi pengalaman besar kepada mereka. Bagi negara pula, kerajaan sebenarnya telah menyelamatkan sejumlah besar wang negara mengalir keluar melalui pembawaan masuk pekerja asing. Dengan gaji setimpal yang diperolehi oleh pelajar-pelajar IPTA ini pula sebenarnya akan menjana kuasa beli dalam sektor-sektor yang tidak berkembang di Malaysia seperti industri buku dan seumpamanya. Pengalaman yang diperolehi oleh pelajar ini juga boleh menggantikan kursus-kursus keusahawan yang diberikan oleh kerajaan yang sebenarnya turut memerlukan kos yang tinggi untuk disediakan.

Sebenarnya dengan berbelanja secara berhemah, kerajaan boleh menjimatkan sebegitu banyak perbelanjaan yang kemudiannya boleh disalurkan untuk pendidikan percuma. Contoh yang mudah ialah kerajaan mengurangkan penghantaran pelajar di peringkat ijazah pertama ke luar negara kecuali dalam sektor-sektor yang kritikal dan perlu. Kerajaan telah berbelanja besar menghantar pelajar-pelajar ke luar negara dalam bidang pendidikan sains dan matematik semata-mata untuk memenuhi kehendak dasar pembelajaran Sains dan Matematik dalam bahasa Inggeris. Dasar seperti ini merupakan satu contoh perbelanjaan yang tidak berhemah, iaitu mengeluarkan perbelanjaan pada perkara yang tidak perlu. Demikian juga dengan kewujudan Timbalan Naib Canselor Hal Ehwal Pelajar dan organisasi di bawahnya, merupakan antara tempat berlakunya perbelanjaan tidak berhemah di IPTA-IPTA yang lebih banyak membantutkan perkembangan pelajar.

Sekiranya pendidikan percuma ini diperluaskan kepada rakyat asing, ia akan menjadikan Malaysia sebagai pusat tumpuan pendidikan yang akan menarik ahli akademik dan pelajar dari seluruh dunia. Kedatangan mereka untuk mendapatkan pendidikan percuma di sini akan membawa sejumlah besar wang asing ke Malaysia. Dalam Industri Pelancongan contohnya kerajaan boleh mensasarkan sehingga RM30 bilion, bagaimana pula pelajar yang akan datang ke sini bermastatutin tidak kurang tiga tahun berbanding pelancong hanya 3 minggu, sudah pasti mereka turut menyumbang sejumlah pendapatan kepada ekonomi negara. Paling tidak kedatangan mereka di sini boleh menukarkan dasar kerajaan yang mengutamakan perdagangan buruh kerana ia hanya menguntungkan sekelompok kecil rakyat.

Kemasukan buruh asing ke negara ini hanya menguntungkan agen-agen dan syarikat-syarikat kerana mereka boleh membayar gaji yang murah. Bagi rakyat teramai sebenarnya ia merugikan kerana akan menyebabkan lebih banyak pengangguran dan pengaliran wang negara keluar. Sebaliknya jika yang masuk itu adalah pelajar-pelajar asing yang kemudiannya boleh bekerja sambilan di negara ini, maka wang akan lebih banyak mereka belanjakan untuk tujuan sara hidup dalam tempoh pengajian mereka di sini. Manakala penyelidikan-penyelidikan mereka yang di buat di peringkat ijazah lanjutan sudah pasti menjadi khazanah yang tiada nilainya untuk keperluan negara dan dunia umumnya. Sekiranya Malaysia menawarkan pendidikan percuma seperti ini diyakini ramai pelajar-pelajar dari negara OIC terutamanya berminat untuk melanjutkan pengajian di Malaysia.

Sebenarnya peranan kerajaan memberi pendidikan percuma kepada rakyat seumpama peranan Ibubapa memberikan pendidikan percuma kepada anak-anak. Sebagaimana ibubapa sanggup berkorban untuk memastikan pendidikan anak-anaknya sempurna, demikianlah juga kerajaan perlu berikhtiar apa sahaja untuk memastikan rakyatnya berilmu. Sebenarnya ada banyak lagi perancangan yang boleh dibuat ke arah melaksanakan pendidikan percuma, cuma 'hendak seribu daya, tak hendak seribu dalih'. Oleh sebab itu, manifesto Negara Kebajikan PAS untuk memberikan pendidikan percuma bukanlah satu ilusi, sebaliknya satu realiti yang telah terbukti di banyak negara.

Pembangunan Oleh Rakyat Untuk Rakyat Kepada Rakyat

Setelah 50 tahun Merdeka, negara Malaysia sebenarnya melaksanakan pembangunan secara tidak seimbang iaitu bersifat 'top-down' atau dilaksanakan mengikut kehendak pemerintah. Hampir kebanyakan projek-projek pembangunan dibuat berdasarkan kehendak pemerintah melalui dasar dan perancangan yang digubal. Manakala peranan rakyat pula adalah penonton kepada pembangunan dan merasainya sedikit tempiasnya. Lihat sahaja projek berjuta-juta ringgit seperti Perlumbaan Formula 1, Piala Monsun dan seumpamanya, tidak memberi manfaat sepenuhnya kepada rakyat teramai. Tanpa menafikan terdapat projek-projek yang turut memberi manfaat kepada rakyat teramai, tetapi dilaksanakan bagi mengukuhkan pergantungan rakyat kepada parti Pemerintah.

Dalam sebuah Negara Kebajikan, matlamat membina rakyat yang berdiri sendiri adalah merupakan satu tujuan penting. Pembinaan rakyat yang berdiri sendiri ini bermula daripada komuniti terkecil masyarakat iaitu kampung. Negara Kebajikan akan memastikan organisasi yang mentadbir kampung benar-benar dipegang oleh mereka yang berwibawa sehingga boleh mengenalpasti keperluan ahli-ahlinya seterusnya merancang pembangunan di peringkat mikro yang memberi manfaat langsung kepada rakyat di peringkat akar-umbi. Organisasi yang berwibawa ini akan mengemukakan cadangan-cadangan kepada pemerintah berkaitan pembangunan yang diperlukan di kampung masing-masing.

Di samping adanya perancangan di pihak Pemerintah sendiri, pada masa yang sama cadangan pembangunan datang secara bottom-up daripada komuniti terkecil masyarakat yang berdiri sendiri. Malah kadang-kadang komuniti yang berdiri sendiri ini tidak memerlukan sokongan Pemerintah bagi melaksanakan pembangunan-pembangunan tertentu untuk diri mereka. Dengan itu Kerajaan boleh menumpukan kepada persoalan-persoalan keselamatan dan kebajikan yang lebih utama, manakala pembangunan boleh dilakukan oleh organisasi-organisasi lebih kecil yang berwibawa dan boleh berdiri sendiri.

Malangnya di negara Malaysia, Kerajaan sememangnya tidak mahu kepimpinan di peringkat komuniti terkecil ini berwibawa sehingga boleh membawa kampungnya berdiri sendiri. Sebaliknya kepimpinan yang dilantik adalah mereka yang akan menjadikan komuniti ini selama-lamanya mengharapkan pemerintah sehingga akhirnya mereka tiada pilihan lain melainkan terus mengekalkan Pemerintah tersebut. Seterusnya pembangunan yang dilaksanakan adalah atas kehendak pemerintah bukannya secara timbal balik yang datang daripada kehendak rakyat teramai. Dalam Negara Kebajikan pembangunan adalah oleh rakyat untuk rakyat dan kepada rakyat.

Ketelusan dan Ketegasan Agensi Penguatkuasaan

Jaminan terhadap keutamaan kepentingan rakyat teramai tidak akan tercapai sekiranya agensi pelaksanaan dalam sesebuah negara terjerumus dalam amalan tidak sihat seperti salahguna kuasa, rasuah dan seumpamanya. Apa sahaja dasar dan peraturan yang digubal untuk kepentingan rakyat teramai tidak akan berkesan sekiranya agensi penguatkuasaan yang terbabit terpalit dengan amalan seperti itu. Di sini diberikan 2 contoh:

a. Mengapa Harga Minyak Masak Melambung?

Sememangnya tidak boleh diterima akal harga minyak masak di Malaysia melambung sepertimana yang berlaku baru-baru ini. Turun-naik harga sesuatu barangan selalunya akan ditentukan oleh kuasa pemintaan dan kuasa penawaran. Secara logiknya, Malaysia adalah pengeluar minyak sawit yang terbesar di dunia, maka kuasa penawaran bagi minyak masak adalah tinggi. Semakin tinggi kuasa penawaran, semakin rendah harga barangan. Oleh sebab itu, sepatutnya di sebuah negara seperti Malaysia, harga minyak masak adalah rendah atau sekurang-kurangnya stabil.

Kes yang berlaku baru-baru ini menunjukkan bahawa ada pihak-pihak tertentu sama ada pengeluar atau pemborong telah menyimpan stok bekalan minyak masak sama ada dengan niat langsung untuk menaikkan harga barangan tersebut ataupun untuk mendapatkan keuntungan yang lebih besar dengan mengekspotnya ke luar negara. Mengapa perkara ini boleh berlaku? Sudah pasti ada sesuatu yang tidak kena dengan agensi penguatkuasaan yang tidak mengambil tindakan terhadap golongan pengeluar dan pemborong seperti ini.

b. Mengapa Kes PATI Tidak Pernah Selesai?

Kemasukan pendatang tanpa izin (PATI) di Malaysia seolah-olah tiada penghujungnya. Kes ini menggambarkan bahawa sistem pertahanan Malaysia begitu mudah dicerobohi hatta oleh seseorang atau sekumpulan orang asing yang tidak mempunyai pengetahuan tentang selok-belok ketenteraan. Kemasukan PATI ini akan memberi kesan buruk terhadap kestabilan sosial, ekonomi dan politik negara. Sebagai contoh dalam ekonomi, kemasukan PATI ini akan meningkatkan lagi kadar pengangguran bilamana majikan-majikan mempunyai pilihan yang lebih baik dalam membiayai kos buruh. Mereka akan memilih golongan ini daripada mengambil rakyat tempatan disebabkan rakyat tempatan menuntut gaji yang lebih tinggi. Tindakan seperti ini sebenarnya tidak akan membantu kepada perkembangan positif ekonomi negara, sebaliknya hanya akan memenuhkan kantung majikan-majikan terbabit.

Di sini kita boleh melihat bagaimana lemahnya agensi penguatkuasaan sehingga akan merugikan kepentingan rakyat teramai. Mengapa boleh berlaku kebolosan yang melampau terhadap pihak-pihak yang menjaga sempadan negara sehingga PATI boleh masuk dengan begitu mudah? Mengapa majikan-majikan yang mengambil pekerja asing boleh terlepas dengan begitu mudah? Mengapa majikan-majikan boleh terlepas daripada mendaftar pekerja mereka bagi urusan kutipan cukai pendapatan, simpanan wang pekerja dan lain-lain? Sebenarnya undang-undang yang berkaitan dengan kemasukan pekerja asing ini telah sedia ada di Malaysia, tetapi disebabkan agensi pelaksanaan yang bolos dan tiris maka kepentingan rakyat teramai diabaikan.

Bagi memastikan ketelusan dan ketegasan agensi penguatkuasaan, Negara Kebajikan akan membendung semaksima mungkin gejala salahguna kuasa dan rasuah bermula daripada jerung-jerung sehingga bilis-bilis. Tidak perlu ditubuhkan agensi-agensi lain, sebaliknya sudah memadai dengan mengembalikan semula peranan BPR yang berwibawa. Demi menjaga kepentingan rakyat teramai, BPR seharusnya diletakkan di bawah satu badan yang membolehkan rakyat mengetahui secara telus perkembangan kes-kes rasuah, iaitu Parlimen. Sekiranya laporan penyiasatan telah dibuat tetapi Peguam Negara menyatakan bukti tidak cukup kuat, maka rakyat boleh mengetahui secara telus laporan penyiasatan tersebut. Agak-agak kalau begini, beranikah jerung-jerung tersebut melakukan salahguna kuasa dan rasuah?

Penyuburan Demokrasi

Dalam sesebuah Negara Kebajikan, kepentingan dan keperluan golongan rakyat teramai menjadi keutamaan bagi Kerajaan. Dalam menggubal dasar dan merancang pembangunan, Kerajaan akan meletakkan kepentingan dan keperluan rakyat teramai sebagai agenda terpenting. Dengan pengertian lain, rakyat adalah tuan kepada kerajaan, manakala pemimpin adalah khadam kepada rakyatnya. Bagaimanakah kepentingan dan keperluan rakyat teramai itu boleh diketahui? Jawapannya adalah melalui suara mereka. Oleh sebab itu, tidak mungkin sesebuah Kerajaan boleh mengetahui kehendak rakyat teramai sekiranya ruang untuk mereka bersuara tertutup rapat. Kehendak rakyat dapat diterjemahkan melalui:

a. Pilihanraya iaitu hak rakyat untuk memilih pemimpin yang dilihat boleh menyempurnakan kehendak mereka. Pilihanraya mestilah benar-benar demokratik supaya rakyat benar-benar boleh memilih berdasarkan maklumat yang mereka terima secara adil dan tidak dipengaruhi oleh rasuah politik. Suruhanjaya yang mengendalikan pilihanraya mestilah dipercayai dan dihormati oleh semua pihak dan bukan sekadar bebas berkecuali tetapi juga haruslah dilihat bebas berkecuali.

b. Dewan Rakyat atau Dewan Udangan Negeri iaitu forum di kalangan wakil-wakil rakyat untuk bersuara bagi pihak rakyat yang mereka wakili. Dalam sesebuah forum seperti ini kewujudan kepartaian seperti Kelab Penyokong Kerajaan dan blok pembangkang perlu dihindarkan. Sebaliknya setiap wakil rakyat bercakap untuk kepentingan rakyat teramai. Setiap wakil rakyat bukan sekadar mempunyai imuniti daripada undang-undang, tetapi yang lebih penting mempunyai imuniti daripada peraturan-peraturan parti politik yang mereka sertai.

c. Dewan Negara iaitu forum yang seharusnya menjadi kuasa penyemak kepada keputusan-keputusan yang dicapai oleh Dewan Rakyat. Mereka seharusnya terdiri daripada tokoh-tokoh yang tidak berkepentingan mewakili pelbagai sektor seperti ahli-ahli akademik dan juga pemimpin-pemimpin pertubuhan. Mereka bukan dianggotai oleh golongan yang dikitar semula disebabkan terpinggir daripada arus perdana politik negara.

d. Masyarakat Sivil iaitu pertubuhan-pertubuhan yang mewakili kepentingan tertentu rakyat seperti golongan mahasiswa, kesatuan sekerja, pertubuhan sosial dan lain-lain. Mereka seharusnya diberi kebebasan bersuara dan berhimpun selama mana ia tidak menjejaskan keselamatan negara. Hak mereka bersuara seperti penerbitan dan penerangan tidak boleh disekat sama sekali, manakala Kerajaan sewajarnya menyediakan ruang yang selamat untuk mereka berhimpun seperti ruang Sudut Pidato (terdapat beberapa bandar utama seperti London).

e. Media Massa iaitu media yang bebas bagi menyuarakan kehendak rakyat sama ada berbentuk cetak atau elektronik. Demi memastikan setiap pihak berhak menerbitkan dan menyiarkan suara mereka, maka kelulusan dan pemantauan mereka dilakukan oleh sebuah badan berkecuali yang bertanggungjawab terhadap Parlimen atau Yang di Pertuan Agung.