Penyuburan Demokrasi

Dalam sesebuah Negara Kebajikan, kepentingan dan keperluan golongan rakyat teramai menjadi keutamaan bagi Kerajaan. Dalam menggubal dasar dan merancang pembangunan, Kerajaan akan meletakkan kepentingan dan keperluan rakyat teramai sebagai agenda terpenting. Dengan pengertian lain, rakyat adalah tuan kepada kerajaan, manakala pemimpin adalah khadam kepada rakyatnya. Bagaimanakah kepentingan dan keperluan rakyat teramai itu boleh diketahui? Jawapannya adalah melalui suara mereka. Oleh sebab itu, tidak mungkin sesebuah Kerajaan boleh mengetahui kehendak rakyat teramai sekiranya ruang untuk mereka bersuara tertutup rapat. Kehendak rakyat dapat diterjemahkan melalui:

a. Pilihanraya iaitu hak rakyat untuk memilih pemimpin yang dilihat boleh menyempurnakan kehendak mereka. Pilihanraya mestilah benar-benar demokratik supaya rakyat benar-benar boleh memilih berdasarkan maklumat yang mereka terima secara adil dan tidak dipengaruhi oleh rasuah politik. Suruhanjaya yang mengendalikan pilihanraya mestilah dipercayai dan dihormati oleh semua pihak dan bukan sekadar bebas berkecuali tetapi juga haruslah dilihat bebas berkecuali.

b. Dewan Rakyat atau Dewan Udangan Negeri iaitu forum di kalangan wakil-wakil rakyat untuk bersuara bagi pihak rakyat yang mereka wakili. Dalam sesebuah forum seperti ini kewujudan kepartaian seperti Kelab Penyokong Kerajaan dan blok pembangkang perlu dihindarkan. Sebaliknya setiap wakil rakyat bercakap untuk kepentingan rakyat teramai. Setiap wakil rakyat bukan sekadar mempunyai imuniti daripada undang-undang, tetapi yang lebih penting mempunyai imuniti daripada peraturan-peraturan parti politik yang mereka sertai.

c. Dewan Negara iaitu forum yang seharusnya menjadi kuasa penyemak kepada keputusan-keputusan yang dicapai oleh Dewan Rakyat. Mereka seharusnya terdiri daripada tokoh-tokoh yang tidak berkepentingan mewakili pelbagai sektor seperti ahli-ahli akademik dan juga pemimpin-pemimpin pertubuhan. Mereka bukan dianggotai oleh golongan yang dikitar semula disebabkan terpinggir daripada arus perdana politik negara.

d. Masyarakat Sivil iaitu pertubuhan-pertubuhan yang mewakili kepentingan tertentu rakyat seperti golongan mahasiswa, kesatuan sekerja, pertubuhan sosial dan lain-lain. Mereka seharusnya diberi kebebasan bersuara dan berhimpun selama mana ia tidak menjejaskan keselamatan negara. Hak mereka bersuara seperti penerbitan dan penerangan tidak boleh disekat sama sekali, manakala Kerajaan sewajarnya menyediakan ruang yang selamat untuk mereka berhimpun seperti ruang Sudut Pidato (terdapat beberapa bandar utama seperti London).

e. Media Massa iaitu media yang bebas bagi menyuarakan kehendak rakyat sama ada berbentuk cetak atau elektronik. Demi memastikan setiap pihak berhak menerbitkan dan menyiarkan suara mereka, maka kelulusan dan pemantauan mereka dilakukan oleh sebuah badan berkecuali yang bertanggungjawab terhadap Parlimen atau Yang di Pertuan Agung.